A'raf suresi 206. ayette geçen "ibadet etme konusunda kibirlenmek büyüklenmek" ne anlama gelmektedir?

Mekke müşrikleri Hz. Muhammed (asm)'in dinine uyarak Allah'a kulluk et­meyi ve özellikle Allah'ı tesbih edip O'nun huzurunda secdeye kapanmayı nefis­lerine yediremezler, kibirleri akıllarına galip gelirdi. Müfessirler çoğunlukla "Rabbinin katında bulunanlar" ifadesinde meleklerin kastedildiğini düşünürler. (Taberî, IX, 168.)

Şu halde Allah'a yakınlıkları, "Rabbinin katında bulunanlar." diye ifade edilecek kadar ileri derecede olan melekler bile kulluk etmekten geri durmayıp tesbih ve secde ederek kulluk faaliyetlerinde bulunduklarına göre her an günah iş­leme durumunda bulunan insanların ibadete daha çok ihtiyaçları bulunduğu açık­tır.

Öte yandan bu âyet bize ibadetin, behîmî sınırları aşarak meleklerle ortak dav­ranış düzeyine ulaşmış insanlara mahsus bir makamı ifade ettiğini göstermektedir. Nitekim burada meleklerin üç özelliği sıralanmaktadır:

İbadet, tesbih, secde. İbadet, kulun Allah'ı Rab tanıyıp O'nun huzurunda belli davranışlarla saygısını ifade etmesi; tesbih, O'nu her türlü eksiklikten tenzih edip yüceltmesi; secde ise herkese karşı dik tuttuğu başını sadece Allah'ın huzurunda eğmesi, yere koy­masıdır.

Böylece A'râf sûresi, dolaylı bir ifade ile bize, Allah'a kulluğu en büyük şeref bilip dilimizle ve kalbimizle O'nu tesbih etmemizi, O'nun karşısında tam bir tevazu ile secdeye kapanmamızı; Allah'ın rızâsını nefsimizin isteklerinden üstün bilip O'nun İsteklerini nefsanî arzularımızdan daha önemli görmek suretiyle meleklere yaraşır bir kulluk şuuruna ve yaşayışına ulaşmamızı, diğer bir ifade ile yönümüzü insanlık düzeyinin aşağısına çevirerek sadece nefsimizin hayvanlarla ortak tarafını oluşturan arzu ve ihtiraslarını tatmin peşinde koşmak yerine, zih­nimizi ve kalbimizi yukarılara çevirip Allah'a iman ve kulluk ederek meleklerle ortak çizgiyi paylaşmamızı telkin eden âyetle son bulmaktadır.